VERGETEN EN HERINNEREN


Gisteren was het m'n lievelingsweer. Voor de tweede dag op rij was het buiten ijzig koud maar scheen de zon tegelijkertijd over de bomen die schitterden in herfsteditie. Misschien is het omdat ik uit een familie van wintersporters kom dat ik zo van dit weer houd. Op de piste zijn deze omstandigheden de perfecte balans tussen een kleurtje op je gezicht maar geen zweet langs je rug. Wat de oorzaak ook is, ik vind dit vredige winterweer het allerfijnste dat er is. Al twee dagen waren de weersomstandigheden perfect maar ik zat ook al twee dagen binnen, verlangend naar buiten te kijken, omdat ik moest studeren. Gistermiddag rond de lunch was ik het zat en besloot ik naar buiten te gaan voor een wandeling. Dat schijnt goed te zijn voor de hersenen en ik kon wel wat zuurstof gebruiken.
Het ding met concepten als 'lievelingsweer' is dat je altijd vergeet dat je het hebt totdat het opeens weer verschijnt. Net zoals ik vroeger altijd allerlei lievelingsdieren had totdat ik weer een foto van een schaap zag en me realiseerde dat ik die het allerleukste vind. Of dat je denkt geen lievelingstoetje te hebben totdat je tiramisu op de menukaart ziet staan en onmiddellijk weet wat je gaat bestellen. Wanneer die fijne dingen dan weer op je pad komt ben je extra blij en verrast en voelt het als een klein cadeautje van het universum terwijl het er eigenlijk altijd al was, je zag het alleen even niet.

Om in het thema van vergeten en herinneren te blijven. Tijdens het leren voor mijn eerste tentamens kwamen dezelfde gevoelens terug naar boven die ik had toen ik me voorbereide op mijn eindexamens met alle angst en motivational talks van dien. Het eindeloos speculeren over de vragen die gesteld gaan worden en de concepten die belangrijk zouden kunnen zijn. Ik had die gevoelens een beetje verdrongen maar in deze omstandigheden kwam alles weer bovendrijven. De eerste van de twee tentamens zit er op. Toen ik mijn antwoorden in had geleverd en de enorme tentamenzaal uit liep voelde ik me wel officieel een student. De eerste periode van colleges en werkgroepen zit er op. Daar komt bovenop dat ik sinds gisteravond een officieel lid ben bij mijn studentenvereniging. In de praktijk maakt het weinig uit maar het is wel fijn om van aspirant lid naar eerstejaars te gaan. Die vereniging die de afgelopen weken langzaam steeds meer als mijn plekje begon te voelen is nu officieel m'n thuis. Toen ik gisteravond in de kou foto's stond te maken met de mensen van m'n dispuut en alle fijne meiden uit m'n jaarclub zag ik hoe gezegend ik ben met zo'n fijne familie van mensen om me heen. Mensen die twee maanden geleden nog totale vreemden waren zijn super snel naar warme contacten gegroeid en maken mijn studentenleven tot de fijne tijd die het nu al is. Ze maken mijn heerlijke Rotterdam nog een stuk leuker en ik kan niet beschrijven wat een zegening dat is.

Reacties

Populaire posts