NU AL

Een aantal levens geleden liet ik hier voor het laatst van me horen met een supershort story. Ik weet nog dat de ochtend waarop ik dat schreef een hele rustige was. Ik zat in mijn favoriete koffiebar en had de hele dag nergens to go dus nam ik een momentje om te schrijven. Ik was me toen bewust van het feit dat die rust binnen afzienbare tijd een zeldzaam goed zou worden. Ik wist dat ik vanaf 21 augustus, wanneer ik aan mijn Eurekaweek zou beginnen, in een gekke achtbaan zou belanden. Dat mijn vertrouwde omgeving en mijn dagelijkse activiteiten vervangen zouden worden met honderden nieuwe gezichten, een nieuwe school en een nieuwe leeftijd. Ik was me bijzonder bewust van dat feit maar dat verhielp niet dat ik, toen het eenmaal zover was, volledig overdonderd werd. 

Overdonderd in de positieve zin van het woord, dat wel. De Eurekaweek was er eentje waarin ik voor de honderdste keer verliefd werd op Rotterdam. Ik was daar niet om de stad te leren kennen, die kende ik al. Ik was er niet om een studentenvereniging uit te kiezen, ik wist allang waar ik heen wilde. Ik was er niet om keihard te feesten, ik was nog 17 en kwam dus niet verder dan colaatjes drinken aan de bar. Hoewel ik dus alle doelen van de Eurekaweek miste heb ik toch het gevoel dat de week nuttig was. Ik leerde de stad nog beter kennen door er op m'n fiets doorheen te crossen, ik leerde mensen kennen met wie ik het komende jaar in de collegebanken zit, ik voelde me onwijs welkom op de vereniging waar ik me bij aansloot, ik kwam erachter dat een kamer toch echt wel heel handig is en dat dat halfjaar op en neer reizen misschien ingekort wordt naar een maand. De energie die ik krijg van nieuwe mensen leren kennen is altijd beter dan ik me herinner en maakte dat ik me continu bewust was van een zekere kriebel in m'n buik. Die excitement kriebel, dat je verliefd bent op het leven. Die had ik lange tijd niet meer zo intens ervaren, niet omdat ik ongelukkig was maar omdat alles een tijd lang zo ontzettend hetzelfde was. Ik was m'n middelbare school ontgroeid, was na een zomer werken m'n baantje zat, ik spendeerde de afgelopen weken met hetzelfde selecte groepje mensen. Mensen van wie ik bizar veel houd en waar ik dankbaar voor ben maar het voelde goed om een frisse wind door m'n leven te laten gaan. Ik merkte hoe ik zelf ook opbloeide, blij werd. Met frisse energie maar tegelijkertijd uitgeput kwam ik na die week thuis. 

Veel tijd om echt bij te komen was er niet want na dat weekend thuis stapte ik op maandagochtend 6:00 weer in de trein naar Rotterdam voor m'n ontgroening. Wederom een week met tientallen nieuwe gezichten. Daar bovenop kwam oneindig veel informatie over de studentenvereniging, dingen die je écht moet weten, liedjes die je écht moet kennen. De ontgroening viel me alles mee want de commissie was naast streng vaak gewoon super gezellig en de sfeer onder mijn mede aspi's was super goed. Ik leerde weer een heleboel mensen kennen en het was goed om te merken dat sommige gezichten in de menigte vertrouwd werden. Niet iedereen was meer nieuw en vreemd, vriendschappen ontstonden en hoewel alles nog pril en nieuw was, was het goed. Wanneer je een week met een groep vreemden door brengt terwijl er niemand mag douchen en je allemaal dezelfde liedjes uit je hoofd leert worden vreemden snel genoeg lotgenoten en lotgenoten zijn eigenlijk altijd potentiële vrienden. 

Bij terugkomst van die bijzondere week op vrijdagavond, spendeerde ik nog twee nachten in Rotterdam om de vereniging nog beter te leren kennen maar op zondagochtend kwam ik eindelijk echt thuis. Ondanks dat ik behoorlijk uitgeput was, was het wel de dag van mijn achttiende verjaardag en dus stonden er 's avonds een paar vriendinnen, vertrouwde gezichten, op de stoep. Het was super goed om iedereen weer te zien en de verhalen te horen over studieverenigingen, introweken en nieuwe mensen. Ik merkte op dat nieuwe mensen een onwijze energieboost kunnen geven maar dat opladen echt gebeurd bij die vertrouwde gezichten. De mensen die je door en door kennen, die aan de lopende band grappen maken die alleen jullie begrijpen. Het contrast tussen een nieuw leven en mijn oude basis was die avond zo groot maar zowel oud als nieuw voelde super goed en dus kon ik niet anders dan lachen en uiteindelijk moe maar tevreden in slaap vallen. 

En nu ben ik 18, nu ben ik lid van een vereniging, nu studeer ik in Rotterdam. Eindelijk maar ook nu al.