HUILEN AAN DE BINNENKANT (YET VERY EXCITED)

Dat ik de laatste tijd vaak schrijf over die positiviteitsvibe en hoe heerlijk dat voelt betekent natuurlijk niet dat ik alléén maar aan het lachen en rond huppelen ben. Waar ik vorige week ontzettend in de zomervibe zat, super vrolijk was en intens genoot van het weer, de mensen en de vrijheid, ben ik deze week misschien in een kleine winterdip beland. Ik ben bezig met het samenstellen van een zomerplaylist maar tot nu toe staan er meer rustige/ depri nummers in dan de lekker zomerknallers die je zou verwachten. Dat komt deels omdat ik veel meer kan genieten van rustige nummers dan die zomerhitjes die na twee keer luisteren gaan vervelen, het komt misschien ook een beetje omdat er deze week gewoon even iets niet zo feestelijks op de planning stond. 'Afscheid' nemen van een vriend die naar de andere kant van het land verhuist bijvoorbeeld. Daar wordt je niet vrolijk van en huilende vriendinnen op je schouder halen je ook wel uit je positiviteitsvibe. Ik word gek van de gedachte dat mensen om me heen verhuizen. M'n zus die over ongeveer een maand voor een half jaar naar Thailand vertrekt. Wanneer ik mensen om je heen tegen haar hoor zeggen 'Ik zie je niet meer voor je vertrekt hè? Heel veel succes in Thailand.' dan besef je je wel weer even keihard hoe dichtbij het komt. Hoe ontzettend het ongeveer om de hoek staat. Ik wil niet dat ze gaat, ik wil dat niemand gaat. Afscheid nemen van mensen is ongeveer het naarste wat je kan doen. Maar afscheid nemen bestaat niet, ze komen weer terug of ik zoek ze nog op. Toch vind je jezelf dan opeens op de fiets, luisterend naar je iets te depri zomerplaylist, huilend aan de binnenkant. Fysiek huilen doe ik nog niet, dat ben ik een beetje verleerd geloof ik (gevolg van de positiviteitsvibe) maar dat nare, lege gevoel van binnen wat alleen nog maar meer versterkt wordt door de juiste muziek, dat is huilen aan de binnenkant. 

Gelukkig ben ik een veel te gezegend mens om echt in een dip te raken, dat besef ik me maar al te goed. Want tussen deze gedachten door probeer ik me ook te beseffen dat ik, op het moment van schrijven, over drie dagen naar, excuse my French, fucking NEW YORK vertrek om vervolgens door Californië te roadtrippen. Dat is wel een beetje een droom die uitkomt. Aan de ene kant, mentaal, ben ik er ontzettend klaar voor. Ik kijk hier al zo lang naar uit en het is nu zo dichtbij dat ik echt ongeduldig begin te worden. Ik weet precies wat het programma is de eerste dagen, ik weet wat ik aan wil en mee wil nemen. Maar aan de andere kant, praktisch, heb ik helemaal niet het gevoel dat ik klaar ben om te gaan. Ik heb het idee dat ik nog 101 dingen moet kopen waarvan ik niet eens weet dat ze bestaan en dat ik nu al de helft ben vergeten in te pakken voordat ik überhaupt echt ben begonnen met inpakken. Maar dat komt allemaal goed. Ik probeer nu in elk geval nog m'n slaap te pakken voordat ik zo excited ben dat ik, net zoals vroeger voor m'n verjaardag, niet meer kan slapen. Bovendien heb ik vandaag een heerlijke middag gehad, samen met Thirza en Lotte ben ik éindelijk naar Pitch Perfect 2 geweest en wat een heerlijke film is dat zeg. Je moet wel vrolijk worden van de Riff off's en Fat Amy. Daar komt nog bij dat we voor de film begon nog een rondje Rotterdam hebben gedaan en jullie weten dat niets me zo blij maakt als Rotterdam.